Uszczelnianie narożników
Pomieszczenia „mokre”, tarasy i balkony: uszczelnienia narożników przy aplikacji izolacji polimerowych i polimerowo-cementowych
Aby hydroizolacja budynku, bez względu na jej usytuowanie, mogła spełniać swoją rolę musi stanowić szczelny oraz ciągły układ oddzielający konstrukcję budynku od wody i pary wodnej, uniemożliwiając ich przedostawanie się do wnętrza pomieszczeń użytkowych (do wszelkich pomieszczeń w przypadku izolacji zewnętrznych lub pomieszczeń sąsiadujących w przypadku izolacji wewnętrznych). Szczególnie istotnie jest tu zadbanie o ciągłość izolacji, a więc nie tylko o prawidłowe połączenie jej poszczególnych części (np. pionowej z poziomą), ale również o prawidłowe uszczelnienie tzw. miejsc krytycznych, tj. narożników, przejść instalacyjnych, czy elementów montowanych mechanicznie.
Najczęściej stosowaną hydroizolacją takich miejsc w budynku jak tzw. pomieszczenia „mokre” (łazienka, kuchnia, itp.), balkony i tarasy jest uszczelnienie zespolone, czyli okładzina ceramiczna w połączeniu z elastyczną izolacja podpłytkową (CL 51 – wewnątrz, CL 50 lub CR 166– na zewnątrz). Jak uczy praktyka, takie rozwiązanie, pozwalające na zatrzymanie wilgoci na poziomie spodniej części płytki, to prawdopodobnie najlepszy, a na pewno najczęściej stosowany sposób na powstrzymanie wnikania wody w elementy konstrukcyjne oraz z wiązanych z tym procesów prowadzących do degradacji tychże elementów.
Do wykonania uszczelnienia zespolonego w ww. obszarach stosuje się najczęściej dwa rodzaje materiałów bezspoinowych:
§ dyspersyjne masy uszczelniające (tzw. folie w płynie) – nie zawierające rozpuszczalników organicznych masy składające się z wodnej dyspersji tworzyw sztucznych. Właściwości uszczelniające uzyskują już przy nałożeniu warstwy o grubości (mierzonej w stanie wyschniętym) 0,5-0,8 mm. Wykazują dobrą elastyczność oraz przyczepność do wielu rodzajów podłoży. Powłoka izolacyjna tworzy się poprzez odparowanie wody – do tej kategorii zaliczamy CL 51.
§ elastyczne zaprawy uszczelniające - wodoszczelne i wodoodporne powłoki, przenoszące rysy w podłożu o szerokości i rozwarciu do 0,5 mm. Ich podstawowe składniki stanowią cement oraz polimery. Szczelność zaprawy uzyskiwana jest dzięki odpowiednio dobranemu stosowi okruchowemu oraz zastosowanym środkom hydrofobizującym, natomiast elastyczność (zdolność do mostkowania rys) dzięki tworzywom sztucznym – do tej kategorii zaliczamy CL 50 i CR 166.
Znacznie rzadziej znajdują zastosowanie elastyczne żywice reaktywne (stosowane zazwyczaj tam, gdzie obciążeniu wodą towarzyszy obciążenie chemiczne) czy też materiały rolowe (uszczelniające lub uszczelniająco-kompensujące).
W celu uniknięcia ryzyka spękania szczególnie starannego wykonania wymaga uszczelnienie w tzw. miejscach krytycznych, w czyli narożach (wewnętrznych i zewnętrznych), wokół przejść instalacyjnych przez ściany i posadzki (rury kanalizacyjne, wody ciepłej oraz zimnej, instalacji centralnego ogrzewania, czy też wpusty podłogowe), na styku obróbek blacharskich i podłoża betonowego, szczelin dylatacyjnych (powierzchniowych i obwodowych) oraz miejsc mocowania balustrad (o ile to możliwe należy unikać mocowania balustrady w taki sposób, aby jej słupki przecinały poszczególne warstwy balkonu czy tarasu – najlepiej robić to od czoła lub spodu płyty konstrukcyjnej). Dlatego też w narożach w pierwszą warstwę powłoki uszczelniającej należy wtapiać systemowe taśmy uszczelniające (np. CL 152). Charakteryzują się one zwiększoną elastycznością, umożliwiającą kompensowanie dużych różnic rozszerzalności termicznej materiałów oraz innych pojawiających się naprężeń. Tymy samymi taśmami uszczelnia się spoiny dylatacyjne oraz krawędzie obróbek blacharskich. W pozostałych miejscach należy stosować rozwiązanie systemowe w postaci mankietów uszczelniających (również zatapianych w pierwszą warstwę powłoki uszczelniającej) o odpowiednio dobranej, mniejszej średnicy, co ma zapewnić odpowiednie przyleganie do uszczelnianego elementu.
Należy ponadto pamiętać, aby po wykonaniu okładziny ceramicznej, (czyli drugiego elementu uszczelnienia zespolonego) spoiny przebiegające w ww. obszarach wypełnić materiałem trwale elastycznym także posiadającym właściwości uszczelniające, (choć mimo tego, wypełnienia takiego nie należy i nie można traktować, jako hydoizolację).