Uszczelnianie narożników
Pomieszczenia „mokre”, tarasy i balkony: uszczelnienia narożników przy aplikacji izolacji polimerowych i polimerowo-cementowych
Aby hydroizolacja budynku, bez względu na jej usytuowanie, mogła spełniać swoją rolę musi stanowić szczelny oraz ciągły układ oddzielający konstrukcję budynku od wody i pary wodnej, uniemożliwiając ich przedostawanie się do wnętrza pomieszczeń użytkowych (do wszelkich pomieszczeń w przypadku izolacji zewnętrznych lub pomieszczeń sąsiadujących w przypadku izolacji wewnętrznych). Szczególnie istotnie jest tu zadbanie o ciągłość izolacji, a więc nie tylko o prawidłowe połączenie jej poszczególnych części (np. pionowej z poziomą), ale również o prawidłowe uszczelnienie tzw. miejsc krytycznych, tj. narożników, przejść instalacyjnych, czy elementów montowanych mechanicznie.
Najczęściej stosowaną hydroizolacją takich miejsc w budynku jak tzw. pomieszczenia „mokre” (łazienka, kuchnia, itp.), balkony i tarasy jest uszczelnienie zespolone, czyli okładzina ceramiczna w połączeniu z elastyczną izolacja podpłytkową (CL 51 – wewnątrz, CL 50 lub CR 166– na zewnątrz). Jak uczy praktyka, takie rozwiązanie, pozwalające na zatrzymanie wilgoci na poziomie spodniej części płytki, to prawdopodobnie najlepszy, a na pewno najczęściej stosowany sposób na powstrzymanie wnikania wody w elementy konstrukcyjne oraz z wiązanych z tym procesów prowadzących do degradacji tychże elementów.
Do wykonania uszczelnienia zespolonego w ww. obszarach stosuje się najczęściej dwa rodzaje materiałów bezspoinowych:
§ dyspersyjne masy uszczelniające (tzw. folie w płynie) – nie zawierające rozpuszczalników organicznych masy składające się z wodnej dyspersji tworzyw sztucznych. Właściwości uszczelniające uzyskują już przy nałożeniu warstwy o grubości (mierzonej w stanie wyschniętym) 0,5-0,8 mm. Wykazują dobrą elastyczność oraz przyczepność do wielu rodzajów podłoży. Powłoka izolacyjna tworzy się poprzez odparowanie wody – do tej kategorii zaliczamy CL 51.
